یک نفس ای پیک سحری بر سر کویش کن گذری گو که ز هجرش به فغانم ای که به عشقت زنده منم گفتی از عشقت دم نزنم من نتوانم من غرق گناهم تو عذر گناهی روز و شبم را تو چو مهری و چو ماهی چه شود گر مرا رهانی ز سیاهی چون باده بجوشم در جوش و خروشم من سر زلفت به دو عالم نفروشم
